22/5/14



Συνέντευξη στο matrix24.gr

http://www.matrix24.gr/2014/05/an-i-evropi-sinechisi-etsi-den-sozete-i-partida/

«Αν η Ευρώπη συνεχίσει έτσι, δεν σώζεται η παρτίδα»

«Το ζητούμενο είναι ένα εκλογικό αποτέλεσμα που αδιαμφισβήτητα θα αναδεικνύει τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του πρώτου κόμματος και θα απονομιμοποιεί πλήρως τις κυβερνώσες δυνάμεις», επισημαίνει στο matrix24.gr ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Χριστόπουλος, αναφορικά με τον πήχη των Ευρωεκλογών.

Christ



Ο αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και αναπληρωτής καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου εκτιμά ότι «η Ευρώπη αυτοκαταστρέφεται» και, σε ό,τι αφορά τη μειονότητα της Θράκης, τονίζει με έμφαση πως «η χειρότερη συνταγή απέναντι στις μειονότητες είναι να συστηματικά να παραβιάζεις τα δικαιώματά τους και να της ωθείς στην αγκαλιά του γειτονικού εθνικισμού, όπως συνέβη κατεξοχήν στη Θράκη». Τέλος, αναφερόμενος στα εθνικιστικά και αυτονομιστικά φαινόμενα στην Ευρώπη, ο Δημήτρης Χριστόπουλος επισημαίνει πως «όσο περίπλοκα και αν είναι τα προβλήματα που αναδύονται στην Ευρώπη με την έκρηξη των εθνικισμών, πρέπει εμφατικά να επιμείνουμε στην αρχή του απαραβίαστου των συνόρων, διότι αλλιώς μπαίνουμε σε δύσκολους δρόμους».

Συνέντευξη στον Γιώργο Μελιγγώνη
 Ευρώπη των εκατομμυρίων ανέργων, του ασφυκτικού δημοσιονομικού δόγματος, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων. Σώζεται η παρτίδα, κύριε Χριστόπουλε; Μπορεί το όραμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης να αποκτήσει ξανά τη χαμένη αίγλη του;
Αν η Ευρώπη συνεχίσει έτσι, όχι, δεν σώζεται η παρτίδα. Γιατί αυτό που διακυβεύεται είναι η ίδια η ύπαρξή της. Η Ευρώπη αυτοκαταστρέφεται γιατί, προσπαθώντας να απαντήσει στις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης, διαλύει εκείνα ακριβώς τα συστατικά στοιχεία που διαμόρφωναν την ιδιαιτερότητά της, που την έκαναν «Ευρώπη». Αυτό είναι το αποτέλεσμα της επικράτησης των νεοφιλελεύθερων επιλογών, που αποδεικνύονται -ας μην μας διαφεύγει κι αυτό- το καλύτερο λίπασμα για τον εθνικισμό, τον ακροδεξιό λαϊκισμό, την ευρωαπόρριψη. Η παρτίδα μπορεί να σωθεί μόνο με μια στροφή αριστερά. Οδηγούν το ευρωπαϊκό σκαρί ολοταχώς στα βράχια και μόνο αν στρίψουμε μπορούμε να έχουμε την ελπίδα ότι θα σωθούμε. Μας λένε «μη στρίψετε, θα τρακάρετε». Απαντώ πως δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον εχέφρονα άνθρωπο – όχι κατ’ανάγκη αριστερό, που να επιμένει να καταστρέφεται στο μονόδρομο επειδή του λένε ότι δεν είναι ικανός να στρίψει. Η λέξη δημοκρατία να σημαίνει πράγματι δημοκρατία -όχι σαν αυτή που μαθαίνουμε για τη νύχτα των Καννών- και η λέξη αλληλεγγύη να σημαίνει πράγματι αλληλεγγύη -όχι σαν αυτή που κατάντησε την Ελλάδα πειραματόζωο στο νεοφιλελεύθερο εργαστήριο. Δεν θα σας πω ότι είναι εύκολο. Είναι θέμα συσχετισμών. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να τους αλλάξουμε. Κι εδώ που είμαστε σήμερα, μόνο μια μεγάλη νίκη της Αριστεράς στην Ελλάδα μπορεί να κινήσει τέτοιες διαδικασίες. Γι’ αυτό, άλλωστε, τόσοι πολλοί σε όλη την Ευρώπη παρακολουθούν με προσοχή και με ελπίδα, θα έλεγα, τη μάχη που δίνουν ο ΣΥΡΙΖΑ και το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Πρώτη φορά ένα κόμμα ενός κράτους μέλους εμπνέει τόσο εμφατικά άλλους ευρωπαϊκούς λαούς. Και αυτό έχει τη σημασία του και το είδαμε και στο ευρωπαϊκό debate με τον Αλέξη Τσίπρα.
Έχουμε ακούσει πολλές απόψεις από στελέχη του κόμματός σας αναφορικά με τον επιθυμητό πήχη για το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών. Εσείς αρκείστε στην "νίκη έστω και με μία ψήφο διαφορά" ή θεωρείτε ως επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ μία ευρύτερη νίκη;
Μάντης δεν είναι να προβλέψω ποσοστά, μολονότι τον τελευταίο καιρό μας το ζητάνε εμφατικά. Το ζητούμενο είναι ένα εκλογικό αποτέλεσμα που αδιαμφισβήτητα θα αναδεικνύει τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του πρώτου κόμματος και θα απονομιμοποιεί πλήρως τις κυβερνώσες δυνάμεις, προκειμένου να απελευθερωθούν οι πολιτικές εξελίξεις. Σε τελευταία ανάλυση, είναι μια μάχη για την ηγεμονία -ποιος θα οδηγήσει τη χώρα και προς τα πού. Ας μην υποτιμούμε, όμως, και τη δύναμη των συμβολισμών στην πολιτική. Νίκη ακόμη και με μία ψήφο, θα σημαίνει ότι για πρώτη φορά η Αριστερά στην Ελλάδα μπαίνει στη θέση του οδηγού. Θα σημαίνει απόρριψη των πολιτικών που εφαρμόστηκαν τα τελευταία πέντε χρόνια στη χώρα και κατάφαση σ’ ένα πολιτικό σχέδιο για την ανοικοδόμησή της που θα βασίζεται στη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, την κοινωνική συνοχή, τη βιωσιμότητα.
Αν η κρίση έχει αναδείξει κάτι, είναι ότι, δυστυχώς, η ατζέντα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων θεωρείται "είδος πολυτελείας" εν μέσω ύφεσης, ανεργίας και ανθρωπιστικής κρίσης. Θα μας εξηγήσετε γιατί είναι εξίσου σημαντικά αυτά τα θέματα για εσάς;
Αν η προσδοκία μας να ζούμε με αξιοπρέπεια είναι είδος πολυτελείας, τότε πουλάμε πολύ φθηνά το τομάρι μας. Και το πιο ανησυχητικό είναι να συνηθίζουμε στην κατάσταση αυτή. Να συνηθίσουμε να θεωρούμε κανονική το ζωή μας χωρίς προσδοκίες. Αυτή είναι, στα μάτια μου, η σταθερότητα την οποία ευαγγελίζονται οι κυβερνώντες και με πιάνει σύγκρυο. Σταθερότητα με 28% ανεργία, άνευ προηγούμενου κοινωνική οδύνη, συμπίεση του κόστους της εργασίας και πάει λέγοντας. Η σταθερότητα δεν είναι αγαθό καθεαυτό. Αξίζει αν ζούμε στοιχειωδώς καλά. Αν ζούμε έτσι, την να την κάνω τη σταθερότητα. Σταθερότητα χωρίς δικαιώματα είναι η παραδοχή του ευτελισμού μας σαν άνθρωποι. Δεν μας αξίζει. Λιτότητα στην κοινωνία σημαίνει λιτότητα στη δημοκρατία. Δείτε το παράδειγμα της ΕΡΤ: μια απόφαση δημοσιονομικού χαρακτήρα σήμανε, ταυτόχρονα, την άρση του ατομικού δικαιώματος στην ενημέρωση και του κοινωνικού δικαιώματος στην εργασία. Ο συνδυασμός του απόλυτου αρνητικού αθροίσματος…
 Το κόμμα σας τα πήγε καλά σε Αθήνα-Αττική, ωστόσο στην υπόλοιπη Ελλάδα ο πρώτος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών δεν κατέγραψε ούτε ρεύμα σαρωτικής νίκης, ούτε καν επιδόσεις κόμματος εξουσίας. Πώς το ερμηνεύετε;
Κάθε εκλογική διαδικασία έχει τις ιδιαιτερότητές της, γι’ αυτό και οι συγκρίσεις πρέπει να γίνονται πάντα με την ίδια προηγούμενη εκλογή, παίρνοντας ασφαλώς υπόψη και τις αλλαγές συσχετισμών που σημειώθηκαν στον ενδιάμεσο χρόνο. Δεν μπορείς να περιμένεις στην αυτοδιοίκηση από τη μια μέρα στην άλλη την εκλογική εκτίναξη από το 4% στο 27%... Αλλά και πάλι: ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδιοικητικά ήταν κόμμα του 4,5% και έφτασε στο 18%, ενώ η ΝΔ υποχώρησε κατά 6 ποσοστιαίες μονάδες. Η πολύ υψηλότερη επίδοσή του στις εθνικές εκλογές του Ιουνίου 2012 δεν μπορούσε να μεταφραστεί αυτόματα σε αντίστοιχη επιρροή στο τοπικό και περιφερειακό πεδίο, όπου ο εκείνος μεν υστερούσε σε στελέχη, συλλογικότητες και παράδοση, το δε παλαιό καθεστώς διατηρούσε ισχυρά κατάλοιπα, μηχανισμούς και δίκτυα επιρροής. Συν οι εγνωσμένες αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ… Στην Αθήνα ωστόσο και την Αττική, που συγκεντρώνουν το 30% του συνολικού εκλογικού σώματος και έχουν ισχυρό πολιτικό βάρος, είχε σημαντική επιτυχία. Λέω λοιπόν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτή την Κυριακή, μπορεί και πρέπει να γίνει για την Ευρώπη ό,τι υπήρξαν η Αττική και η Αθήνα, την προηγούμενη Κυριακή, για την Ελλάδα.
Ασκήθηκε -εκ δεξιών- κριτική στον Αλέξη Τσίπρα για τα όσα είπε στο ντιμπέιτ περί "ομοσπονδιακής μορφής" της Ουκρανίας και, μάλιστα, κάποιοι, έσπευσαν να συσχετίσουν τα λεγόμενα του ΣΥΡΙΖΑ με τη Θράκη. Μια και έχετε ασχοληθεί βαθιά μ' αυτά τα θέματα, αναρωτιέμαι αφενός αν υπάρχει σχέση μεταξύ Ουκρανίας και Θράκης και, αφετέρου, αν ακόμη και η Ευρωπαϊκή Αριστερά μπορεί, σε μία Ευρώπη των αυτονομιστικών κινημάτων και της έντονης γεωπολιτικής κινητικότητας, να μιλά για το δικαίωμα του συλλογικού αυτοπροσδιορισμού τόσο ανοιχτά όσο στο παρελθόν...
 Ουκρανία και Θράκη καμία σχέση… Ομολογώ πως εκπλήσσομαι για το συσχετισμό και πράγματι μου προκαλεί έκπληξη. Κοιτάξτε: τα μειονοτικά είναι σύνθετα ζητήματα, που εύκολα τυγχάνουν παρερμηνείας, ανιδιοτελώς ή μη. Η χειρότερη συνταγή απέναντι στις μειονότητες είναι να συστηματικά να παραβιάζεις τα δικαιώματά τους και να της ωθείς στην αγκαλιά του γειτονικού εθνικισμού, όπως συνέβη κατεξοχήν στη Θράκη. Η Ουκρανία είναι εντελώς άλλη εικόνα και αριθμητικά και ποιοτικά και δεν προσφέρεται για καμία απολύτως σύγκριση με τα καθ’ημάς. Επειδή πολλά άκουσα τον τελευταίο καιρό σχετικά με αυτά που είπα για τη Θράκη, επιφυλάσσομαι επί του παρόντος να πω πως η μόνη συνταγή ηρεμίας με τις μειονότητες είναι στοιχειωδώς να σέβεσαι τα δικαιώματα τους, διότι αλλιώς κάνεις τα πράγματα πιο δύσκολα από αυτό που ούτως ή άλλως είναι. Δύο παρατηρήσεις εδώ. Η πρώτη: το να ασκεί κάποιος το δικαίωμά του στον αυτοπροσδιορισμό, δεν σημαίνει ότι γίνεται απειλή για τους γύρω του, που προφανώς αυτοπροσδιορίζονται διαφορετικά. Έτσι είναι η συνύπαρξη των ανθρώπων. Και η δεύτερη: όσο περίπλοκα και αν είναι τα προβλήματα που αναδύονται στην Ευρώπη με την έκρηξη των εθνικισμών, πρέπει εμφατικά να επιμείνουμε στην αρχή του απαραβίαστου των συνόρων, διότι αλλιώς μπαίνουμε σε δύσκολους δρόμους. Η Ευρώπη έχει πολλούς τέτοιους σκελετούς στη ντουλάπα της. Ας τους κρατήσουμε εκεί.

Αρχειοθήκη ιστολογίου