«Είμαι αντικομμουνιστής: έτσι γεννήθηκα, έτσι θα πεθάνω…»
Ο τίτλος είναι η τελευταία γνωστή δήλωση του γενικού γραμματέα
της κυβέρνησης, Π. Μπαλτάκου. Προσοχή όμως. Η δήλωση όμως δεν έχει
χαρακτηριστικά αυτοβιογράφησης ή εξομολόγησης, αλλά πολιτικής
επιτέλεσης και πράξης. Για το λόγο αυτό δεν έχει σημασία η εν γένει
αποδοκιμασία της, αλλά η ανάδειξη του στόχου της. Και ο στόχος αυτός
είναι η ατιμωρησία της αστυνομικής ρατσιστικής βίας, αλλά και,
ταυτόχρονα, να μετατοπιστεί η συζήτηση από το μεταναστευτικό. Πιο
σημαντικό από το να θέτεις ατζέντα στην πολιτική δεν υπάρχει. Και αυτό
το ξέρουν όλοι, κομμουνιστές κι αντικομμουνιστές.
Γεννημένοι ή μη... Διότι, κακά τα ψέματα, η ατζέντα που άνοιγε ο
Κώδικας Μετανάστευσης, αυτός καθαυτός –ανεξάρτητα από τα θετικά και τις
αδυναμίες του– είχε αρχίσει να χτυπάει πολύ ενοχλητικά τα
«αντικομμουνιστικά» αντανακλαστικά, με αποτέλεσμα για πρώτη φορά την
τελευταία διετία να διεξάγεται ένας σοβαρός διάλογος απομακρυσμένος από
την κυβερνητική ρητορεία περί «ανακατάληψης των πόλεων», «Δωριέων
εισβολέων» και τα τοιαύτα…
Όταν ξεκινούσε η σχετική συζήτηση, στα τέλη Φεβρουαρίου, έγραφα στην «Εποχή»:
«Σε μια χώρα της οποίας ο πρωθυπουργός δηλώνει περήφανος που έβαλε
στο ευρωπαϊκό λεξιλόγιο τη λέξη “λαθρομετανάστης”, ο προτεινόμενος
Κώδικας Μετανάστευσης είναι μια εξαίρεση. Αν η Αριστερά δουλέψει
συστηματικά με προτεινόμενες τροπολογίες (…), η σημαντική αυτή δουλειά
κωδικοποίησης που, σημειωτέον, ουσιαστικά ξεκίνησε το 2010, είναι πιθανό
να αποφέρει σε μεσο- και σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, σημαντικά
αποτελέσματα. Τότε πράγματι θα μπορούμε να μιλάμε για ένα καλό
νομοθετικό νέο: μια πραγματικά φαεινή εξαίρεση στη μαυρίλα των ημερών».
Η Αριστερά δούλεψε όντως στην κατεύθυνση αυτή στη Βουλή, τώρα όμως,
μετά την παρέμβαση Μπαλτάκου, ποιος μιλάει για τον Κώδικα
Μετανάστευσης; Έχουμε πιο σοβαρά κι επίκαιρα πράγματα. Να σώσουμε τη
χώρα από τους κομμουνιστές που θέλουν –άκουσον, άκουσον!– να επιβάλουν
λογοδοσία στην Αστυνομία όταν βιαιοπραγεί σε μετανάστες ή σφυρίζει
αδιάφορα όταν άλλοι το κάνουν. «Τροπολογήστε, τροπολογήστε λοιπόν, στο
τέλος δεν θα μείνει τίποτε»… Διότι, κακά τα ψέματα, αυτό το νομοσχέδιο
δεν ήταν δεόντως αντικομμουνιστικό. Δεν είχε ούτε μία φορά τη λέξη
«λαθρομετανάστης», ούτε μία τη λέξη «απέλαση» και πάει λέγοντας. Ο
Κώδικας, βέβαια, είχε πολλά και σοβαρά προβλήματα, και αυτό το
επισήμαναν οι ομιλητές κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της ΔΗΜΑΡ και του
ΚΚΕ, αλλά αυτό μικρή σημασία είχε. Αρκεί που οι «κομμουνιστές» θεώρησαν
ότι κινείται καταρχήν στη σωστή κατεύθυνση και δεν τον καταψήφισαν…
Εκεί, ο γ.γ. σκέφτηκε ότι «κάποιο λάκκο έχει η φάβα» και το πήρε πάνω
του. Για να μην καταψηφίζουν οι κομμουνιστές, σου λέει, κάτι δεν πάει
καλά…
Γιατί όμως τέτοιο ηθικό καθήκον; Γιατί τέτοια αίσθηση πολιτικού
χρέους να μη γίνει κάτι που να το επικροτεί, ή ακόμα και να το ανέχεται,
η Αριστερά; Διότι ο «γεννημένος αντικομμουνιστής» πιστεύει ότι ο
αντικομμουνισμός είναι στο αίμα του, κώδικας χαραγμένος που θα τον
συνοδεύει ως το θάνατό του. Φυσικά, τέτοια σχήματα λόγου με χρήση της
γέννησης ως πιστοποιητικού αυθεντικής ιδιότητας δεν είναι ίδιον των
αντικομμουνιστών. Έτσι, λόγου χάρη, πιστεύουν οι χούλιγκαν, λόγου χάρη:
«Γαύρος γεννήθηκα, γαύρος θα πεθάνω», μου έλεγε κουμπάρος μου μετά την
τριάρα από τη Μάντσεστερ. Έτσι νιώθουν κάτι μεσήλικες Αμερικανίδες πρώην
γκρούπις του Έλβις, που πιστεύουν ότι αυτός ζει κάπου ανάμεσά μας. Έτσι
πιστεύουν οι κ.κ. Ψωμιάδης, Γεωργιάδης και οι συν αυτοίς που δηλώνουν
ότι «Έλληνας γεννιέσαι, δε γίνεσαι». Τα γράφω αυτά για να ελαφρύνω λίγο
το κλίμα. Κόσμος και κοσμάκης πιστεύει ότι κάτι γεννήθηκε. Και
κομμουνιστές επίσης, τρομάρα τους.
Γενικώς, έτσι νομίζουν όλοι οι άνθρωποι που αποδίδουν στις
πεποιθήσεις ή τις ιδιότητές τους χαρακτηριστικά μιας ανεξίτηλης ουσίας
που όχι απλώς αντέχει στο χρόνο, αλλά τον προδικάζει γνωρίζοντας το
τέλος του. Οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας έχουν ένα κοινό
χαρακτηριστικό: πιστεύουν ότι γεννήθηκαν κάτι που έγιναν. Για τον λόγο
αυτό, δυσκολεύονται να αποδεχθούν ότι γενικώς στις ζωές μας πάντα κάτι
«γινόμαστε». Αυτό τους δυναστεύει τις ζωές και τους κάνει δυνάστες στις
ζωές των άλλων. Και φυσικά είμαι βέβαιος ότι τους προκαλεί ίλιγγο ότι θα
μπορούσαν να είναι κάτι άλλο. Για παράδειγμα, αν ο γενικός γραμματέας
της κυβέρνησης δεν είχε μεγαλώσει σε μια βαθιά συντηρητική, αστική,
μανιάτικη οικογένεια, να μην είχε καταλήξει δικηγόρος του Παναθηναϊκού ή
γενικός γραμματέας της πιο δεξιάς κυβέρνησης της ελληνικής
μεταπολίτευσης αλλά πιθανώς ακόμα και να είχε μπλέξει με κακές παρέες
αρχειομαρξιστικών γόνων, όπως έκανε κάποιος άλλος που πρόσφατα έγραψε
–κι αυτός– πως «γεννήθηκε» κάτι … Λέω «πιθανώς» διότι, στη ζωή και στην
ιστορία δεν υπάρχουν μονόδρομοι, σε αντίθεση με την βαθιά πεποίθησή
του. Υπάρχουν επιλογές.
Καταλήγω. Η μοναδική δυνατότητα μιας έλλογης διευθέτησης των κρίσιμων
διαφορών εντός μιας πολιτικής κοινότητας αναγκαστικά αφήνει τους
ανθρώπους που πιστεύουν ότι γεννήθηκαν κάτι εκτός πολιτικού λόγου. Διότι
πέρα από φανατικά ιδεοληπτικό το να πιστεύει ένας ενήλικας ότι
«γεννήθηκε» κάτι είναι και –επιτρέψτε μου– βλακώδες.
Θα δεχόμουν ο οποιοσδήποτε –ακόμη και ο γ.γ. μιας κυβέρνησης– να λέει: «έγινα αντικομμουνιστής» χωρίς φυσικά να θεωρώ ότι και μια τέτοιου τύπου δήλωση είναι αυτή που αρμόζει και αντιστοιχεί στον θεσμικό του ρόλο (αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο). Έτσι, για να συνεννοούμαστε και να διαφωνούμε. Ελεύθερα, ώριμα, αυτοκριτικά και συντεταγμένα. Αλλά, πρωτίστως, να ξέρουμε και τι μας γίνεται …