Του Δημήτρη Χριστόπουλου*
Ο πολιτικός χρόνος τρέχει αλαφιασμένος και όποιος κάνει πως μπορεί να προβλέψει τον προορισμό του πρέπει να το ξανασκεφτεί πολλές φορές. Ας θυμηθούμε λίγο πού μας έλεγαν ότι θα είναι η χώρα στα τέλη του 2013 αυτοί που άφιλα μας κουνούσαν το δάχτυλο στα πρώτα χρόνια της μνημονιακής ξηρασίας. Τώρα, αυτοί τουλάχιστον μάθανε να μη μιλάνε καθόλου. Μας άφησαν χρόνους, αλλά μας άφησαν πίσω μια ακροδεξιά παρακαταθήκη που εμβληματικά επιβεβαιώνει ότι το πείραμα της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης δεν μπορεί να υλοποιηθεί σε κενό αέρος. Θέλει ούριο άνεμο πολιτειακού αυταρχισμού και πυγμή. Αντώνη Σαμαρά δηλαδή. Αυτή η επίδειξη πυγμής έχει βέβαια και τις «παράπλευρες απώλειες». Η ΔΗΜΑΡ βρέθηκε ενώπιον ενός υπαρξιακού διλήμματος μεταξύ του πιθανού και του βέβαιου πολιτικού θανάτου. Ορθά, για τη ζωή και την τιμή της, φαίνεται να διάλεξε τον πιθανό θάνατο. Το ΠΑΣΟΚ, από την πλευρά του, δεν είχε τέτοιο δίλημμα. Εχει να επιλέξει τον λιγότερο επώδυνο θάνατο.
Και τον διάλεξε. Τι να έκανε; Να έφευγε να πάει πού; Αφού κανείς δεν το θέλει, παρά μόνο η Ν.Δ. ώστε να μπορεί να κυβερνάει η ομάδα Σαμαρά. Η ΔΗΜΑΡ τουλάχιστον έχει, έστω και τώρα, μια οριακή ελπίδα να σώσει κάτι από το όνομά της. Εξάλλου, δεν πάει πολύς καιρός –ήταν νομίζω πριν από τις δεύτερες εκλογές του 2012- που είχε κυκλοφορήσει στο Διαδίκτυο το λογότυπο της ΔΗΜΑΡ με ΕΙ αντί για Η (Δεν ΕΙμαι ΑΡιστερά, δηλαδή), μετάλλαξη που πανηγυρικά επιβεβαίωνε για έναν ολόκληρο χρόνο υπό τον φόβο της ακυβερνησίας και της ανεπάρκειας του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξέρω αν η ΔΗΜΑΡ θα τα καταφέρει να επαναφέρει το αρχικό της λογότυπο στις συνειδήσεις ενός σημαντικού τμήματος του ελληνικού εκλογικού σώματος. Θέλει πάντως δουλειά αυτό και κυρίως δεν θέλει μεγάλες κουβέντες ένθεν και ένθεν. Θα φανεί πάντως σε μερικούς μήνες.
Το βέβαιον είναι ότι η απόφαση για την ΕΡΤ, σε συνδυασμό με τη διαφαινόμενη αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, εισάγει τη χώρα στον αστερισμό της απροσχημάτιστης ακροδεξιάς διαχείρισης της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης. Οπως τα λαβωμένα θηρία είναι πιο επικίνδυνα, έτσι και αυτή η κυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ μόνο του δεν σώνει τα προσχήματα, ούτε καν για το θεαθήναι. Εξάλλου, δεν είναι και δεν θα είναι μόνο η επίθεση στην ΕΡΤ. Αυτό είναι κοινό τοις πάσι. Επονται και άλλα, τα οποία σε συνδυασμό με την αποκάλυψη του success μύθου της ελληνικής οικονομίας μάς οδηγούν σε καταστάσεις πολιτειακά αδιάγνωστες ήδη πριν από το τέλος της καλοκαιρινής ζέστης.
Στις καταστάσεις αυτές θα περίμενε κανείς ότι η Δικαιοσύνη σε μια συντεταγμένη πολιτεία θα μπορούσε να διεκδικήσει κάτι περισσότερο από τον ρόλο του Ποντίου Πιλάτου στις αποφάνσεις της επί των μεγάλων διακυβεύσεων της κοινωνίας. Κι όμως… Η Επιτροπή Αναστολών του Συμβουλίου της Επικρατείας από τη μια ζητάει «να διασφαλιστεί άμεσα η μετάδοση του δημοσίου ραδιοτηλεοπτικού προγράμματος», από την άλλη, ωστόσο, αποδέχεται ότι η ΕΡΤ καταργήθηκε. Εκπληκτικό: το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της χώρας δεν θέλει το «μαύρο» -έτσι έχει τη δημοκρατική συνείδησή του καθαρή– αλλά, από την άλλη, θεωρεί πως ορθά και σύννομα η ΕΡΤ καταργήθηκε: «και με τον χωροφύλαξ» δηλαδή. Ετσι έκανε το Συμβούλιο της Επικρατείας και στην άλλη πρόσφατη απόφασή της Ολομέλειάς του που απασχόλησε την κοινή γνώμη: στην περίφημη υπόθεση του νόμου για την ιθαγένεια, ανέτρεψε μεν το φασιστικής έμπνευσης διατακτικό της εισήγησης του Τμήματος υπό τον πρόεδρο κ. Ρίζο, αλλά η Ολομέλεια –παρεμπιπτόντως με τον ίδιο πρόεδρο- θεώρησε αντισυνταγματικό τον νόμο προσπαθώντας να συμφιλιώσει τα ασυμφιλίωτα.
Η απόφαση της Επιτροπής Αναστολών του Συμβουλίου της Επικρατείας θα ήταν πιο συνεπής και συστηματικά ορθότερη αν μας έλεγε πώς και ποιος είναι αυτός που θα «διασφαλίσει άμεσα τη μετάδοση του δημοσίου ραδιοτηλεοπτικού προγράμματος». Να μας έλεγε δηλαδή ότι ο αρμόδιος υπουργός είναι το καταλληλότερο πρόσωπο: ο ίδιος δημοσιογράφος, με επιτυχημένη μάλιστα θητεία στην ΕΡΤ, και ως εκ τούτου είναι ο πλέον αρμόδιος να εγκαινιάσει, μιας και ξέρει τα κατατόπια εκεί. Δεν φοβάται κιόλας, καθώς έχει ήδη φάει ξύλο στην ΕΡΤ από παλιό διευθυντή ειδήσεων, συγχωρεμένο τώρα. Τόσο καλός ήταν στη δουλειά του. Ο κύριος Κεδίκογλου δεν έχει παρά να διαλέξει τη νέα δημόσια ραδιοτηλεόραση και τα στελέχη της. Αυτός την έκλεισε, αυτός να την ανοίξει. Εξάλλου υπάρχει ήδη παράδειγμα: ο μέχρι διάλυσης της ΕΡΤ Α.Ε., διευθύνων σύμβουλος, έγινε και ο εκκαθαριστής της… Για υπεύθυνο προγράμματος έχουμε τον κύριο Στουρνάρα, μετά τον θρίαμβό του στην οικονομία. Αυτός δεν ανέλαβε το «συνεργείο»;
Εντάξει, ξέρω τι σκέφτεστε: δηλαδή να καταργήσουμε τη διάκριση των εξουσιών; Ούτε προσχήματα πλέον; Ομως, σε στιγμές κρίσης, όπως σήμερα, είναι πολυτέλεια η διάκριση των λειτουργιών. Προέχει η άσκησή τους. Τέτοιες ώρες δεν είμαστε για Μοντεσκιέ. Χομπς και πολύς μάς είναι.
Εξάλλου έρχονται και χειρότερα… Το μόνο που μπορεί να μας κάνει να ελπίζουμε είναι ότι ενώπιον των φυσικών καταστροφών ο άνθρωπος είναι ανήμπορος. Αντίθετα, ενώπιον των κοινωνικών και πολιτικών θεομηνιών, όπως αυτή που ζούμε σήμερα, ο άνθρωπος έχει λόγο και ευθύνη. Αυτά είναι τα ζητούμενα σήμερα.
………………………………………………………………………………………….
(*) Αναπληρωτής καθηγητής Παντείου, αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου