Η πορεία της Νεολαίας του ΛΑΟΣ την προηγούμενη Παρασκευή, με στόχο την αποβολή της Θάλειας Δραγώνα από την πολιτική ζωή, θα μπορούσε να είναι ένα ασήμαντο συμβάν εξαιτίας της εξαιρετικά χαμηλής συμμετοχής: μια πορεία στην Αθήνα που συγκεντρώνει έναν χαμηλό τριψήφιο αριθμό ανθρώπων δεν είναι γεγονός.
Το ότι ο ΛΑΟΣ σπιλώνει έναν άνθρωπο που κατέχει ένα δημόσιο αξίωμα επειδή διαφωνεί με τις θέσεις του, είναι όμως γεγονός. Είναι πρωτόγνωρο για την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, η ακροδεξιά, αποενοχοποιημένη πλέον, να στοχοποιεί κάποιον για τα φρονήματά του και τις επιστημονικές του θέσεις, στρεβλώνοντάς τες. Και πάλι, όμως, θα μπορούσε κανείς να πει οριακά ότι και αυτό μέρος του παιχνιδιού είναι. Η εκστρατεία που ξεκίνησε όχι μόνο ο ΛΑΟΣ αλλά και εφημερίδες σαν το «Πρώτο Θέμα» εναντίον της Δραγώνα και άλλων ακαδημαϊκών παλιότερα, ισοδυναμούν με δημόσιο λιντσάρισμα. Είναι γνωστό πάντως ότι η πολιτική κουλτούρα της διαπόμπευσης και της ανθρωποφαγίας είναι αναπόσπαστο τμήμα του δημόσιου λόγου και ήθους, τόσο του κόμματος αυτού όσο και τμήματος των ΜΜΕ, όπως της προαναφερόμενης εφημερίδας.
Σκέφτομαι πώς θα αντιδρούσαν ομοϊδεάτες μου και εγώ εάν μια μελλοντική κυβέρνηση διορίσει π.χ. τον Αδωνι Γεωργιάδη γενικό γραμματέα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης στο υπουργείο Παιδείας. Εφιάλτης... Οντως, αφού θα ψάχναμε για λίγο στις κατά καιρούς ρήσεις του ανδρός, θα διαμαρτυρόμαστε εντόνως για το ότι ένας άνθρωπος που, σε επερώτησή του στη Βουλή (673/26-2-2008), έχει παρομοιάσει με διακίνηση ηρωίνης την ακαδημαϊκή ελευθερία έκφρασης απόψεων με τις οποίες διαφωνεί, κατέχει ένα τέτοιο πόστο. Επίσης, νομίζω ότι πολλοί περισσότεροι Ελληνες από αυτούς που διαδήλωσαν προχτές στην πορεία για τη Θ. Δραγώνα θα αξίωναν την παραίτησή του.
Με αυτήν την έννοια λοιπόν, ο ΛΑΟΣ δεν κάνει κάτι τόσο πρωτοφανές, μολονότι ο τρόπος είναι όντως ιδιαίτερος και συκοφαντικός. Πάρα ταύτα, ο ΛΑΟΣ έχει απόλυτο δικαίωμα να θεωρεί τον οποιοδήποτε θέλει επικίνδυνο. Το ίδιο δικαίωμα που έχουμε και εμείς οι υπόλοιποι να θεωρούμε επικίνδυνο τον ΛΑΟΣ. Η δημοκρατία μας αντέχει τη διαμαρτυρία αυτή μολονότι η τελευταία εναντίον της Θ. Δραγώνα ενέχει ένα στοιχείο μισαλλοδοξίας και διαπόμπευσης που δεν είναι καθόλου αδιάφορο.
Το βασικό όμως πρόβλημα είναι ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα -κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση- σφυρίζουν αδιάφορα. Η μεν Ν.Δ. χαϊδεύοντας τα αυτιά του δεξιού της γείτονα για να ξανακάνει το υπόγειο της πολυκατοικίας δικό της, η δε κυβέρνηση, μη βγαίνοντας να στηρίξει την επιλογή της. Ακόμη χειρότερα, πολλές άλλες επιλογές προσώπων δεν πραγματοποιούνται εξαιτίας της πιθανολογούμενης αντίδρασης σε βάρος των «ανθελλήνων» και το πολιτικό κόστος αυτό το ΠΑΣΟΚ παραδοσιακά δεν θέλει να το εισπράττει. Σαν να μην είναι σίγουρο για τον εαυτό του. Εκεί είναι το κρίσιμο. Οχι στο ότι ο ΛΑΟΣ ζητά πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων του ελληνικού πολιτικού προσωπικού. Αυτή, εξάλλου, είναι και η ιστορική του κληρονομιά. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι η κυβέρνηση δείχνει αδυναμία να απαντήσει το αυτονόητο στο όνομα πολιτικών αρχών και αξιών που οι επιλογές προσώπων πρεσβεύουν. Αυτό το κενό αναδεικνύει η νέα περιπέτεια, στην οποία η ακροδεξιά και η ανθρωποφαγική δημοσιογραφία θέλουν να βάλουν τη χώρα.