Δημήτρης Χριστόπουλος,
Υποψ.Ευρωβουλευτής με το ΣΥΡΙΖΑ, Αντιπρ. της Διεθνούς Ομοσπονδίας για τα
Δικαιώματα του Ανθρώπου - Αναπλ. καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής
Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου
17-04-2014
«Πρέπει να αλλάξουμε πορεία, η χώρα πρέπει να «στρίψει», διότι ο δρόμος στον οποίο πορεύεται είναι δρόμος κοινωνικής διάλυσης»
«Θα πρέπει να δημιουργήσει προϋποθέσεις, όχι μιας αφελούς αίσθησης της νίκης αλλά μιας υπεύθυνης επίγνωσης της ανατροπής»
Στην
Κομοτηνή βρέθηκε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ο κ. Δημήτρης
Χριστόπουλος, αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων, αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και
Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου και από την Δευτέρα 14 Απριλίου
επισήμως υποψήφιος με το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Χριστόπουλος
στη σύντομη αυτή περιοδεία του στη Θράκη παρέθεσε συνέντευξη τύπου στα
τοπικά ΜΜΕ, συναντήθηκε με τον Σύλλογο Επιστημόνων της Μειονότητας,
«περιόδευσε» σε γειτονιές και οικισμούς της πόλης και παρουσίασε το
τελευταίο βιβλίο του «Στο ρίσκο της κρίσης» στην Αλεξανδρούπολη. Σημειωτέον ότι ο κ. Χριστόπουλος είναι οικείο πρόσωπο στη Θράκη, καθώς είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου μας και την επισκέπτεται συχνά, αφού έχει ασχοληθεί και συνεχίζει να ασχολείται με τα ζητήματα της μειονότητας της Θράκης. Η έως τώρα ερευνητική του πορεία δίνει εξάλλου έμφαση σε ζητήματα μειονοτήτων, μεταναστών και ιδιότητας του πολίτη και των δικαιωμάτων του. Ο ίδιος είναι ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Ερευνών Μειονοτικών Ομάδων (ΚΕΜΟ), που πολλά προσέφερε στην περιοχή στον τομέα προσέγγισης των πληθυσμιακών της ομάδων. Επί οκτώ συνεχή χρόνια υπήρξε πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και σήμερα κατέχει την, ιδιαίτερα σημαντική για τη χώρα μας, θέση του αντιπροέδρου της Διεθνούς Ομοσπονδίας για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (FIDH).
Με αφορμή την επίσκεψή του στην Κομοτηνή, είχαμε τη χαρά να συνομιλήσουμε με τον καθηγητή και υποψήφιο, επισήμως πλέον, ευρωβουλευτή με το ΣΥΡΙΖΑ κ. Δημήτρη Χριστόπουλο, χρόνια μετά τις ανατρεπτικές για την εποχή τους εκδηλώσεις του ΚΕΜΟ, αυτή τη φορά όχι για τη μειονότητα, με την οποία θεωρεί ότι δυστυχώς συγκλίναμε, λόγω της δυσβάσταχτης οικονομικής κρίσης, αλλά κυρίως και πρωτευόντως για την αναγκαιότητα να απεκδυθούμε την παθητικότητα που φαίνεται να μας χαρακτηρίζει ως πολίτες και τις διεξόδους διαφυγής, μέσω των δρόμων που μας ανοίγει η αριστερά των δικαιωμάτων και των μεταρρυθμίσεων, και η πορεία τους ούτε πρέπει να φαντάζει ούτε θα είναι εύκολη. Το πλέον σημαντικό, η σαφής, κατά τον ίδιο, υποχρέωσή της να μην εκληφθεί σε καμία περίπτωση ως η αριστερά των ευάρεστων παλινορθώσεων αλλά ως ο ανατρεπτικός φορέας ενός αριστερού αντικαθεστωτισμού…
Δημήτρης Χριστόπουλος όμως αμέσως κατωτέρω, ο οποίος και ως υποψήφιος ευρωβουλευτής πλέον, υπενθυμίζει το αυτονόητο: «ότι η ιστορία σε αντίθεση με αυτό που λένε οι νεοφιλελεύθεροι θιασώτες του μονόδρομου… δεν έχει μονόδρομους, έχει δρόμους και οι άνθρωποι διαλέγουν και παίρνουν το βάρος και την ευθύνη των επιλογών τους»…
«Στη γενική ολίσθηση της χώρας, καταφέραμε να κάνουμε στη Θράκη ένα βήμα μπροστά: να ενωθούμε μπροστά σε κάτι που μας κάνει να υποφέρουμε από κοινού»
Ξεκινώντας από το ζήτημα της συνύπαρξης δύο διαφορετικών πολιτισμών στη Θράκη, και πιο συγκεκριμένα στην Κομοτηνή από την οποία και «πέρασε» κατά τα φοιτητικά του χρόνια ο κ. Χριστόπουλος, επεσήμανε πως σε σχέση με τότε υπάρχει σήμερα μία τεράστια αλλαγή που οφείλεται στην κρίση που διέπει την χώρα μας. «Όταν ρωτούσα παλαιότερα τους μειονοτικούς τι ζητήματα υπάρχουν, μου απαντούσαν μουφτειακά θέματα, εκπαιδευτικά ή ζητήματα αυτοπροσδιορισμού. Τώρα που ήρθα το πρώτο θέμα το οποίο μου έθιξαν ήταν η κρίση. Φυσικά και είναι δυσάρεστο που το βιοτικό ζήτημα των ανθρώπων είναι η κρίση, αλλά από την άλλη είναι ικανοποιητικό γιατί πρόκειται για ένα ζήτημα που δεν είναι αποκλειστικά μειονοτικό. Άρα με αυτή την έννοια, σε αυτή τη γενική ολίσθηση της χώρας, καταφέραμε να ενωθούμε μπροστά σε κάτι που μας κάνει να υποφέρουμε από κοινού».
«Αυτό που ονομάζουμε κρίση σε δύο τρία χρόνια θα γίνει ρουτίνα»
Επεξηγώντας το πώς αντιλαμβάνεται ο ίδιος τον όρο «κρίση» ο κ. Χριστόπουλος έκανε λόγο για ένα «καθεστώς» το οποίο εδραιοποιείται στην ελληνική κοινωνία και «παίρνει τα χαρακτηριστικά μίας κανονικότητας. Η κανονικότητα αυτή είναι συνώνυμο της κοινωνικής οδύνης και του εκφυλισμού της δημοκρατίας. Άρα μ’ αυτές τις πολιτικές που ακολουθούνται η κρίση όχι απλώς δεν υπερβαίνεται, αλλά εδραιοποιείται και αυτό που ονομάζουμε κρίση σε δύο τρία χρόνια θα έχει γίνει ρουτίνα. Επομένως πρέπει να αλλάξουμε, η χώρα πρέπει να «στρίψει» διότι ο δρόμος που έχει μπει είναι δρόμος κοινωνικής διάλυσης. Πολλοί λένε ότι δεν μπορούμε να «στρίψουμε» γιατί θα τρακάρουμε και πρέπει να συνεχίσουμε ευθεία. Διαφωνώ, πρέπει να στρίψουμε με συναίσθηση με επίγνωση και ευθύνη να μην τρακάρουμε».
Για τη σημερινή πραγματικότητα ωστόσο σύμφωνα με τον κ. Χριστόπουλο, ευθύνες δεν φέρουν αποκλειστικά οι εκάστοτε κυβερνήσεις, αλλά μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν και οι παθητικοί πολίτες. «Οι λαοί έχουν τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν. Ο ενεργός πολίτης κινητοποιείται όταν έχει ελπίδα ότι θα αλλάξει το βιοτικό του πρόγραμμα και το πολιτικό σύστημα γύρω του. Όταν αυτή η ελπίδα εξανεμίζεται και εξουθενώνεται, τότε ο ενεργός πολίτης γίνεται παθητικός, κάθεται στον καναπέ του, όπως όλοι οι άνθρωποι σε κατάθλιψη.. Στην Ελλάδα δυστυχώς μεγάλο κομμάτι των πολιτών έχει περιέλθει σε αυτήν την κατάσταση, νιώθει ηττημένο». Για την ανατροπή της κατάστασης αυτής, σύμφωνα με τον ίδιο, θα πρέπει «η αριστερά να δημιουργήσει προϋποθέσεις, όχι μιας αφελούς αίσθησης της νίκης αλλά μιας υπεύθυνης επίγνωσης της ανατροπής. Διότι ανάμεσα στον παθητικό πολίτη, που τα έχει αφήσει όλα σε αυτούς που μας κυβερνούν και ενός πολίτη που αφελώς νομίζει ότι θα ταξιδέψει στα λιβάδια του μέλλοντος με ευμάρεια, υπάρχει ένας δρόμος που καλούμαστε να χαράξουμε και αυτόν υποστηρίζουμε. Αυτός είναι ο δρόμος της Αριστεράς.»
«Η Ελλάδα έχει τα χαρακτηριστικά ενός πειραματόζωου της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης»
Κληθείς να σχολιάσει τη σημερινή επικρατούσα κατάσταση της χώρας και το ενδεχόμενο ανατροπής του, ο αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων υπογράμμισε πως αυτό που διακυβεύεται δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά «έχει μία ευρωπαϊκή διάσταση». Όπως εξήγησε «στην ιστορία της Ελλάδος του τελευταίου αιώνα η χώρα καλείται να σηκώσει ένα ιστορικό βάρος μεγαλύτερο από τα κυβικά της, αντίστοιχο με αυτό που κλήθηκε να σηκώσει με τον πιο οδυνηρό τρόπο τη δεκαετία του ’40. Στη χώρα συντελείται,, όπως και τότε, ένας οδυνηρός πολιτικός πειραματισμός. Για το λόγο αυτόν, η Ελλάδα καλείται, επομένως, να δώσει πειστήρια μιας άλλης διεξόδου, μιας άλλης εναλλακτικής. Θα το κάνει; Μπορεί μόνης της σε μια εχθρική Ευρώπη, σαν τον γνωστό γαλατικό χωριό; Δύσκολα… Η ιστορία δεν είναι γεμάτη βεβαιότητες, είναι γεμάτη ερωτήματα. Η ιστορία σε αντίθεση με αυτό που λένε οι νεοφιλελεύθεροι θιασώτες του μονόδρομου, όπως παλιά κάποιοι σταλινικοί υπερασπιστές άλλων μονόδρομων, δεν έχει μονόδρομους. Έχει δρόμους και οι άνθρωποι διαλέγουν και παίρνουν το βάρος και την ευθύνη των επιλογών τους…».
«Η κρίσιμη λέξη είναι ένας νέος αριστερός αντικαθεστωτισμός και όχι η αριστερά που κοιτάει το 2004»
Σε ό,τι αφορά το ενδεχόμενο ανατροπής της σημερινής κατάστασης και το κατά πόσο μπορεί η αριστερά να συνεισφέρει σε αυτό, ο κ. Χριστόπουλος τόνισε πως «η αριστερά νοείται ως η δύναμη ανατροπής αυτού που συμβαίνει σήμερα και η δύναμη που θα δώσει το αναγκαίο περιεχόμενο κοινωνικής αλληλεγγύης στο «μεταμνημόνιο». Αυτό που ονομάσαμε κρίση γίνεται πλέον καθεστώς και υπό αυτή την έννοια η αριστερά δεν μπορεί να είναι δύναμη παλινόρθωσης των προμνημονιακών κεκτημένων». Άρα λοιπόν η κρίσιμη λέξη είναι ένας νέος αριστερός αντικαθεστωτισμός απέναντι σ’ αυτό το νέο καθεστώς. Η αριστερά του 2014 δεν κοιτάει στο 2004. Έλλογα όντα είμαστε, να καθίσουμε να δούμε τι περιεχόμενο θέλουμε σε αυτό το νέο πολιτικό κεφάλαιο που θέλουμε να επενδύσουμε στη χώρα τούτη μετά την καταστροφή της. Δεν είναι δεδομένο ότι όλοι συμφωνούμε αλλά φαντάζομαι ότι οι άνθρωποι βρίσκουν τρόπους να διαφωνούν συντεταγμένα και να συμφωνούν παραγωγικά».
«Το μότο της Ευρώπης είναι όχι εκλογές στην Ελλάδα, για να μην εκφραστεί ο λαός»
Ο κ.Χριστόπουλος έκανε ειδική αναφορά στην αντιμετώπιση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση υπογραμμίζοντας πως ένα από τα κύρια ζητήματα που την απασχολούν είναι η αποφυγή της πραγματοποίηση εκλογών στη χώρα μας. Όπως επεσήμανε «το μότο της Ευρώπης είναι όχι εκλογές στην Ελλάδα, για να μην εκφραστεί ο λαός. Αυτό είναι ακρωτηριασμός της δημοκρατίας και σημαίνει ότι η Ευρώπη έχει μείζον πρόβλημα με την αυτοδιάθεση της πολιτικής κοινότητας, επειδή η βούλησή της δεν της αρέσει. Άρα έχει ένα πρόβλημα με τη δημοκρατία. Η δημοκρατία θυσιάζεται στο βωμό της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης. Σαν ακούτε «κυβερνητική σταθερότητα» στην Ελλάδα σημαίνει όχι εκλογές».
«Οι Ευρωεκλογές είναι υπαρξιακή πολιτική μάχη επιβίωσης της ίδιας της Ευρώπης»
«Προσωπικά, ως προτεραιότητα, θέτω το μεταναστευτικό και μια σοβαρή ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση για την αναδιανομή του μεταναστευτικού πληθυσμού στην Ένωση»
Για τις ευρωεκλογές αλλά και το ερώτημα που του απευθύναμε, αν υπήρχε περίπτωση να συνδράμει με την προσωπική του «επιστράτευση» το μεγάλο ζήτημα της αλλαγής πορείας της χώρας και της Ευρώπης, θέτοντας σε πρώτη προτεραιότητα την πολιτική μάχη, ο κ. Χριστόπουλος επισήμως σήμερα υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ΣΥΡΙΖΑ, μας ανέφερε τα ακόλουθα.
«Εγώ αντιλαμβάνομαι το ρόλο της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο ως της φωνή της αλληλεγγύης στην Ευρώπη. Μια φωνή που κράζει ότι, όπως πάμε στην Ευρώπη, θα το ρίξουμε το σκαρί στα βράχια, όπως το ρίξαμε εδώ. Αν η Ευρώπη δεν αλλάξει ρότα, δεν μας βλέπω καλά συνολικά. Για το λόγο αυτό, οι Ευρωεκλογές είναι υπαρξιακή πολιτική μάχη επιβίωσης της ίδιας της Ευρώπης. Για να μείνει όμως η ιδέα ότι η Ευρώπη αξίζει, πρέπει να τελειώνουμε με αυτήν την Ευρώπη που οικοδομείται σήμερα. Αυτό είναι δουλειά της Αριστεράς, διότι αλλιώς η ακροδεξιά καραδοκεί. Προσωπικά, ως προτεραιότητα θέτω το μεταναστευτικό και μια σοβαρή ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση για την αναδιανομή του μεταναστευτικού πληθυσμού στην Ένωση. Από την κυβέρνηση μόνο ακροδεξιά αγοραία ρητορεία ακούω και τίποτε άλλο...».
«Εν εξελίξει σχέδιο νόμου στο οποίο προβλέπεται νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου για την ορθόδοξη εκκλησία και την ισραηλιτική κοινότητα, όχι όμως για την μουσουλμανική»
Σε μία πολύ σημαντική για την περιοχή μας καταγγελία προχώρησε ο κ. Χριστόπουλος αναφερόμενος στο ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και υπενθυμίζοντας μία πρόταση νόμου που είχε επεξεργαστεί η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου η οποία περιελάμβανε μεταξύ άλλων το γεγονός ότι πρέπει να προβλεφθεί νομική προσωπικότητα για τις θρησκευτικές κοινότητες. Ο κ. Χριστόπουλος αναφερόμενος στο εν λόγω ζήτημα ανέφερε πως ενώ τώρα βρίσκεται εν εξελίξει η δημιουργία σχεδίου νόμου, στο οποίο προβλέπεται νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου για την ορθόδοξη εκκλησία και την ισραηλιτική κοινότητα, δεν προβλέπεται κάτι για τη μουσουλμανική. Ο ίδιος υπογράμμισε πως πέραν αυτού «η ύπαρξη της θρησκευτικής κοινότητας συσχετίζεται με τρόπο απαράδεκτο με την εγκατάσταση σε ένα συγκεκριμένο θρησκευτικό χώρο. Οι μουσουλμάνοι στη Θράκη είναι θρησκευτική κοινότητα, δεν είναι όμως στην Αθήνα» γεγονός που χαρακτήρισε ως «αδιανόητο».
«Στο ρίσκο της κρίσης: Στρατηγικές της Αριστεράς των δικαιωμάτων»
«Γιατί
οι μεταρρυθμίσεις είναι μια έννοια ζωτική για την Αριστερά; Ποια μπορεί
να είναι μια ρεαλιστική και ταυτόχρονα ανθρώπινη διαχείριση του
μεταναστευτικού; Ποιοι δικαιούνται την ελληνική ιθαγένεια; Τι τιμωρεί η
δημοκρατία; Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τον
νεοναζισμό, υπερβαίνοντας ενίοτε την τομή “Μνημόνιο-αντιμνημόνιο”; Γιατί
η ασφάλεια και η ελευθερία δεν είναι έννοιες αντιθετικές;Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέλει να απαντήσει το βιβλίο. Και το προσπαθεί, τεκμηριώνοντας, σε συγκεκριμένους τομείς δημοσίων πολιτικών, την υψηλή πολιτική επικινδυνότητα της συγκυρίας που βιώνει η Ελλάδα, αλλά και προβάλλοντας πειστικές στρατηγικές διεξόδου.
Καθώς η κοινωνία και η δημοκρατία δέχονται μια άνευ προηγουμένου επίθεση, είναι αναγκαία μια πολιτική ανάσχεσης της επίθεσης• ωστόσο, αυτή μένει λειψή χωρίς ένα πολιτικά ικανό σχέδιο για το μετά. Αυτό θέλει να αντιπροσωπεύσει η Αριστερά των δικαιωμάτων, αξιοποιώντας στο μέγιστο το πολιτειακό κεκτημένο της δημοκρατίας που εκφυλίζεται και τα δικαιώματα που βάλλονται σήμερα, αλλά κοιτώντας ταυτόχρονα και πέραν του φιλελευθερισμού. Ο ορίζοντας της κρίσης είναι απρόβλεπτος. Η ανατροπή της παρούσας διαχείρισης της κρίσης μέσα από μια βιώσιμη πρόταση διακυβέρνησης είναι μόνο η αρχή ενός απίστευτα δύσκολου δρόμου. Ενός δρόμου που αξίζει πάντως να χαράξουμε, διότι το ρίσκο που εμπεριέχει είναι σίγουρα προτιμότερο από το αδιέξοδο που βιώνουμε.»
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Συνέντευξη: Τζένη Κατσαρή – Βαφειάδη, Χρήστος Λαγαρίας
http://paratiritis-news.gr/