Η δικαιοσύνη άργησε πολύ
ΣΚΙΤΣΟ: Bennett/The Christians Science Monitor
Σήμερα ακόμη διάγουμε τον αστερισμό της προσωρινής κράτησης ή μη της
ηγετικής ομάδας της εγκληματικής οργάνωσης. Όντας εν θερμώ λοιπόν από
τις εναλλαγές συναισθημάτων που προκαλούν ένθεν και ένθεν οι αποφάσεις
εισαγγελέων και ανακριτών, θα πρότεινα να μην το εξαντλήσουμε. Εξάλλου η
υπόθεση μόλις ξεκίνησε τη μακρά της και πολλά υποσχόμενη πορεία της στο
χώρο της δικαιοσύνης.
Για την ιστορία πάντως, να θυμίσω ότι ως Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου είχαμε ασκήσει έντονη κριτική στην απόφαση για ισόβια κάθειρξη στον πρώην δήμαρχο Θεσσαλονίκης , ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ουδέποτε προσωρινά κρατήθηκε παρά μπαινόβγαινε χαμογελώντας αντιπαθητικά και αμήχανα στο δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης ώσπου να μην ξαναβγεί παρά μόνο για τα Διαβατά. Η άλλη όψη της χαράς κάποιων για τη σύλληψη, είναι η ικανοποίηση των άλλων για τη μη κράτηση. «Μηδένα όμως προ του τέλους μακάριζε»: τόσο απλά.
Παρά λοιπόν τον φόρτο των ημερών, ας κάνουμε ένα βήμα πίσω, για να σκεφτούμε πώς φτάσαμε εδώ. Ο αμέριμνος Χρυσαυγίτης γυρνά από ταξίδι
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι κάποιος Έλληνας, φίλος της Χρυσής Αυγής, έφευγε για ένα ταξίδι από τη χώρα στις 17 Σεπτεμβρίου 2013 και γυρνάει δύο βδομάδες αργότερα.[1] Εκεί που πήγε δεν έχει internet και κινητό. Ούτε τηλεφωνάει σπίτι. Γυρνάει πίσω λοιπόν και διαβάζει:
«… Η στρατιωτική δομή, η απόλυτη ιεραρχία που ενδεχόμενη παραβίασή της [Χρυσής Αυγής] επιφέρει σκληρές για τη σωματική ακεραιότητα έως απάνθρωπες και εξευτελιστικές για την προσωπικότητα του παραβάτη συνέπειες. (…) Η στελέχωση των αποκαλούμενων Ταγμάτων Εφόδου γίνεται από άτομα που έχουν ιδιαίτερα σωματικά προσόντα, έχουν εκπαιδευτεί κατάλληλα και υπό ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες, που προσιδιάζουν την εκπαίδευση των ανδρών που υπηρετούν στις επίλεκτες μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας. Σημειωτέον ότι στις προτεραιότητες είναι η επιλογή ατόμων με γνώσεις πολεμικών τεχνών». (…) Στο καταστατικό της οργάνωσης «ρητά ορίζεται ο διαχωρισμός του υπέρτερου επιχειρησιακού από το πολιτικό τμήμα, ηγετική ομάδα και των δυο τμημάτων ήταν η ίδια με την εξουσία, όμως, του αρχηγού να είναι απόλυτη, κατά το χιτλερικό δόγμα «Fuererprinzip» η προσταγή του οποίου προς ενέργεια ή η έγκρισή του σε ήσσονος σημασίας δράση ήταν ιερή και αδιαπραγμάτευτη. Κατά τις απόψεις των ανθρώπων της «ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ» όσοι δεν ανήκουν στη 'λαϊκή κοινότητα της φυλής' είναι υπάνθρωποι. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν οι ξένοι μετανάστες, οι Ρομά, όπως και όσοι διαφωνούν με τις ιδέες τους, ακόμη δε και άτομα με νοητικά ή κινητικά προβλήματα. (…) « Η βία για τα μέλη της Χρυσής Αυγής είναι το μήνυμα και όχι το μέσον επίτευξης των όποιων επιδιώξεών τους, γι' αυτό και επιλέγονται άτομα που γνωρίζουν πολεμικές τέχνες». (…) «σε εφαρμογή των καταστατικών «αρχών» και επιδιώξεων της εγκληματικής αυτής οργάνωσης διαπράχθηκαν στα πλαίσια της επιλήψιμης κατά τις προηγούμενες αναπτύξεις δραστηριότητάς της δεκάδες αξιόποινες πράξεις» οι σοβαρότερες εκ των οποίων απαριθμούνται με παραπομπές στα σχετικά βουλεύματα της δικαιοσύνης: απόπειρες ανθρωποκτονίας, ανθρωποκτονίες από πρόθεση, απόπειρες ανθρωποκτονίας, ληστείες, εκρήξεις, παραβάσεις σχετικές με εκρηκτικές ύλες, βαριά σκοπούμενες σωματική βλάβες. (…) Ιδιαίτερα πρέπει να επισημανθεί ότι σε ορισμένες περιπτώσεις που δεν αποκλείεται ο αριθμός τους να είναι μεγαλύτερος, άνδρες της ελληνικής αστυνομίας συνέδραμαν ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ανέχονταν τα μέλη της οργάνωσης στη διάπραξη διαφόρων ποινικά επίμεμπτων πράξεων, στοιχείο που πρέπει να ελεχθεί ενδελεχέστερα».
Αποκαλύψεις… Ο άρτι αφιχθείς στην Ελλάδα Χρυσαυγίτης ενοχλείται. Δεν προσέχει την ταυτότητα του συντάκτη του ως άνω κειμένου και ετοιμάζεται να μπει στο internet να αρχίσει να βρίζει και να απειλεί κατά προσφιλή του συνήθεια. Φαντάζεται ότι είναι ένα από τα πολλά δελτία τύπου της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου ή απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά (Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής, Εκδ. Πόλις, Αθήνα: 2012) ή τόσων άλλων που διαδίδουν αυτές τις ανοησίες εδώ και μερικά χρόνια. Το κείμενο όμως δεν είναι κανενός συνήθους υπόπτου. Είναι το περίφημο πόρισμα του αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Διερωτάται λοιπόν ο Χρυσαυγίτης μας: «τι έπαθε αυτός ξαφνικά;» Όπως όμως και εμείς μπορούμε με κάθε ειλικρίνεια να διερωτηθούμε: Ζούσαμε στην ίδια χώρα με την ηγεσία του Αρείου Πάγου;
Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και ως τις χθεσινές αποφάσεις περί μη προσωρινής κράτησης, η Χρυσή Αυγή έτεινε να αντιμετωπίζεται από την ελληνική δικαιοσύνη κατά το μοντέλο περίπου της 17Ν. Μόνο όμως που η τελευταία ήταν στην παρανομία. Η ΧΑ απολάμβανε τα φώτα της δημοσιότητας που τώρα την απαξιώνει. Παπάδες κάνανε αγιασμό στα γραφεία τους και κατάθεταν μηνύσεις α λα μπρατσέτα με την ηγεσία της οργάνωσης. Δημοσιογράφοι χαριεντίζονταν μαζί τους. Να μη μιλήσουμε για την ΕΛ.ΑΣ.: Μίλησε ο Άδωνις στο BBC και μας είπε «πόσο δυστυχής είναι ότι υπάρχουν σχέσεις…»
Ο Ηλίας Κασιδιάρης σαν άλλος Σάββας Ξηρός; Μόνο που ο ένας κρύβονταν, ο άλλος έδινε σκαμπίλια στην τηλεόραση. Ο Κουφοντίνας ήταν στην αφάνεια για δεκάδες χρόνια, ο Παππάς κατουρούσε στην επιφάνεια. Ο Χριστόδουλος Ξηρός έφτιαχνε μπαγλαμάδες για να κρύψει τα όπλα ενώ ο Καιάδας κυκλοφορούσε με αυτά στη βουλή ή τα εξέτεινε on camera στο Δήμαρχο της Αθήνας. Η λίστα μόλις αρχίζει… Αποκαλύψεις λοιπόν; Όχι ακριβώς. Ξέραμε. Μπορεί να μην είχαμε τις πληροφορίες της ΕΥΠ, κοριούς κλπ., αλλά γνωρίζαμε. «Δεν είμαστε και λωτοφάγοι» που είπε και η Κλειώ Παπαπαντολέων στη συνέντευξή της στα Ενθέματα της Κυριακάτικης Αυγής
Το φωνάζαμε. Και όχι απλώς δεν εισακουγόμαστε, αλλά αντιθέτως, απολύτως εκτεθειμένοι στις απειλές και τις ύβρεις της εγκληματικής οργάνωσης, είχαμε να αντιμετωπίσουμε την αδιαφορία ως την καχυποψία των αρχών. Αυτή ήταν η κατάσταση στη χώρα. Όπως ακριβώς την εξέθεσε ο Δ. Πουλικάκος στους πολλαπλά εκτεθειμένους συνομιλητές του, κ.κ. Πρετεντέρη και Βορίδη στην εκπομπή του πρώτου.
Οι χτεσινές παλινωδίες δεν γίνονται στο κενό αλλά στο φόντο της ανυπόφορης χρόνιας αδράνειας. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Διότι σε τελευταία ανάλυση, για τα της μη κράτησης ας κάνουμε οικονομία λόγων μολονότι σαν πολίτες έχουμε λόγο να διερωτόμαστε «πώς γίνεται το νούμερο ένα να προφυλακίζεται και το τρία όχι;» Πώς γίνεται να αναγνωρίζει ο ανακριτής ότι κάποιος είναι μέλος εγκληματικής οργάνωσης και να μένει ελεύθερος με περιοριστικούς όρους; Ή είναι και κρατείται προσωρινά όπως λέει ο νόμος, είτε εκτιμάται πως δεν είναι και αφήνεται ελεύθερος. Σε κάθε περίπτωση πάντως, το κρίσιμο δεν είναι η κινητοποίηση, αλλά η αδράνεια. Αδράνεια όχι μόνο διότι οι εγκληματικές ενέργειες που πραγματοποιήθηκαν είναι πολλαπλάσιες εκείνων που τελικά οδήγησαν σε καταδίκες των ενόχων, αλλά κυρίως διότι όλον αυτό τον καιρό, δεν έγινε η παραμικρή προσπάθεια συναρμολόγησης των αδικημάτων αυτών, η παραμικρή προσπάθεια εξιχνίασης του οργανωμένου και συντεταγμένου χαρακτήρα τους όταν η ελληνική κοινωνία βοούσε: βιβλία, δημοσιογραφικές έρευνες, πολιτικές ομολογίες, αναλύσεις εντός κι εκτός, καταγραφές παρατηρητηρίων ρατσιστικής βίας, δημόσια διαδικτυακή ασυδοσία του ρατσιστικού μίσους, η ελληνική κοινωνία στα πρόθυρα σύρραξης, αμέτρητα video, διεθνής τύπος και ανησυχία στο εξωτερικό για αυτά που συμβαίνουν εδώ, εμετικές κοινοβουλευτικές τοποθετήσεις, ναζιστικοί χαιρετισμοί κλπ. Όλα αυτά που δεν χρήζουν απόδειξης: γεγονότα κοινώς γνωστά που λέει και ο Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας (Α. 336), διδάγματα της κοινής πείρας.
Για το λόγο αυτό, από τη μια ικανοποιούμαι αλλά από την άλλη προσβάλλομαι όταν διαβάζω στο περίφημο πόρισμα του αντιεισαγγελέα του Άρειου Πάγου ότι για όλη αυτή την κινητοποίηση χρειάστηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2013 να διαβιβαστεί έγγραφο του Υπουργού Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, του ίδιου που πριν έναν χρόνο προανήγγειλε μηνύσεις σε βάρος του Guardian για το γνωστό ρεπορτάζ σχετικά με βασανιστήρια Χρυσαυγιτών αστυνομικών σε βάρος αναρχικών :
«καθώς και σειρά δημοσιευμάτων διαφόρων εφημερίδων που αφορούσαν την δραστηριότητα του κόμματος «Λαϊκός Σύνδεσμος – Χρυσή Αυγή» η οποία (δραστηριότητα), κατά την υπουργική ως άνω αναφορά, εκτρέπεται των ορίων μεμονωμένων περιστατικών, προκαλεί το δημόσιο αίσθημα, υπονομεύει την αυθεντία του κράτους δικαίου, προσβάλλει τα ανθρώπινα δικαιώματα και αξιοπρέπεια, θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη και την εσωτερική ασφάλεια της χώρας, εκθέτει τη δημοκρατική παράδοση και το νομικό της πολιτισμό αλλά και τις απορρέουσες από το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο δεσμεύσεις της»…
Αλήθεια «εκτρέπεται η Χρυσή Αυγή;» Να το διερευνήσουμε κι αυτό… Ευτυχώς που έστειλε ο κ. υπουργός τα δημοσιεύματα στον κ. αντιεισαγγελέα και το έμαθε και αυτός και εμείς …
Την απάντηση την βλέπω να έρχεται και προλαβαίνω. Εντάξει, τέτοιες μέρες να μην μεμψιμοιρούμε. Δεκτό. «Κάλλιο αργά παρά ποτέ». ΟΚ. «Κάλλιο αργά παρά ποτέ» λοιπόν. Να μη ρωτήσουμε όμως γιατί τόσο αργά; Αυτή είναι η ερώτηση που εκθέτει το νομικό μας πολιτισμό και τη δημοκρατική παράδοση της Ελλάδας, και όχι η δράση της Χρυσής Αυγής από μόνη της.
Για το λόγο αυτό, αξιώνουμε σαν πολίτες πολιτειακή αυτοκριτική πρωτίστως από τη δικαιοσύνη και από την εκτελεστική εξουσία. Ας μην πούνε «συγνώμη, αργήσαμε». Καλύτερη έμπρακτη μετάνοια. Να κάνουν τη δουλειά τους σωστά, τεκμηριωμένα, ψύχραιμα και έγκυρα. Το κράτος δικαίου οφείλει να έχει μια σταθερή ταχύτητα στην αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος: ούτε βιασύνη, ούτε όπισθεν. Έτσι πάνε οι κανονικοί οδηγοί στο δρόμο. Η άμυνα για να είναι αποτελεσματική πρέπει να είναι ψύχραιμη και συντεταγμένη. Το σκληρό, βιαστικό και άτσαλο παιχνίδι εγκυμονεί κινδύνους. Η απραξία επίσης. Και τα δύο τα βιώσαμε και τα βιώνουμε. Ας μην αρχίσουν πάλι τα media να εκφράζουν την έκπληξή τους για τυχόν μεροληπτικές αποφάσεις ανακριτών και εισαγγελέων στην πορεία που ξεκίνησε, διότι θα μας πάρουν όλους τα κλάματα και δεν πρέπει να συγκινούμαστε μέρες που είναι...
Αυτό που παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες είτε σημαίνει ότι η βιασύνη δεν είναι καλός σύμβουλος (και) στην ποινική δικονομία είτε απλώς το ότι το (ακροδεξιό) αίμα δεν γίνεται (δημοκρατικό) νερό για κάποιους έλληνες εισαγγελείς από τη μια μέρα στην άλλη. Είτε φυσικά συμβαίνουν και τα δύο και απλώς το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο…
Δημήτρης Χριστόπουλος
Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου
Σημείωση: Παρέμβαση στη συνέντευξη τύπου της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου «Τι μέλλει γενέσθαι με τη Χρυσή Αυγή. Οι άμυνες της δημοκρατίας». Αθήνα, ΕΣΗΕΑ, 3 Οκτωβρίου 2013
Για την ιστορία πάντως, να θυμίσω ότι ως Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου είχαμε ασκήσει έντονη κριτική στην απόφαση για ισόβια κάθειρξη στον πρώην δήμαρχο Θεσσαλονίκης , ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ουδέποτε προσωρινά κρατήθηκε παρά μπαινόβγαινε χαμογελώντας αντιπαθητικά και αμήχανα στο δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης ώσπου να μην ξαναβγεί παρά μόνο για τα Διαβατά. Η άλλη όψη της χαράς κάποιων για τη σύλληψη, είναι η ικανοποίηση των άλλων για τη μη κράτηση. «Μηδένα όμως προ του τέλους μακάριζε»: τόσο απλά.
Παρά λοιπόν τον φόρτο των ημερών, ας κάνουμε ένα βήμα πίσω, για να σκεφτούμε πώς φτάσαμε εδώ. Ο αμέριμνος Χρυσαυγίτης γυρνά από ταξίδι
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι κάποιος Έλληνας, φίλος της Χρυσής Αυγής, έφευγε για ένα ταξίδι από τη χώρα στις 17 Σεπτεμβρίου 2013 και γυρνάει δύο βδομάδες αργότερα.[1] Εκεί που πήγε δεν έχει internet και κινητό. Ούτε τηλεφωνάει σπίτι. Γυρνάει πίσω λοιπόν και διαβάζει:
«… Η στρατιωτική δομή, η απόλυτη ιεραρχία που ενδεχόμενη παραβίασή της [Χρυσής Αυγής] επιφέρει σκληρές για τη σωματική ακεραιότητα έως απάνθρωπες και εξευτελιστικές για την προσωπικότητα του παραβάτη συνέπειες. (…) Η στελέχωση των αποκαλούμενων Ταγμάτων Εφόδου γίνεται από άτομα που έχουν ιδιαίτερα σωματικά προσόντα, έχουν εκπαιδευτεί κατάλληλα και υπό ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες, που προσιδιάζουν την εκπαίδευση των ανδρών που υπηρετούν στις επίλεκτες μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας. Σημειωτέον ότι στις προτεραιότητες είναι η επιλογή ατόμων με γνώσεις πολεμικών τεχνών». (…) Στο καταστατικό της οργάνωσης «ρητά ορίζεται ο διαχωρισμός του υπέρτερου επιχειρησιακού από το πολιτικό τμήμα, ηγετική ομάδα και των δυο τμημάτων ήταν η ίδια με την εξουσία, όμως, του αρχηγού να είναι απόλυτη, κατά το χιτλερικό δόγμα «Fuererprinzip» η προσταγή του οποίου προς ενέργεια ή η έγκρισή του σε ήσσονος σημασίας δράση ήταν ιερή και αδιαπραγμάτευτη. Κατά τις απόψεις των ανθρώπων της «ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ» όσοι δεν ανήκουν στη 'λαϊκή κοινότητα της φυλής' είναι υπάνθρωποι. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν οι ξένοι μετανάστες, οι Ρομά, όπως και όσοι διαφωνούν με τις ιδέες τους, ακόμη δε και άτομα με νοητικά ή κινητικά προβλήματα. (…) « Η βία για τα μέλη της Χρυσής Αυγής είναι το μήνυμα και όχι το μέσον επίτευξης των όποιων επιδιώξεών τους, γι' αυτό και επιλέγονται άτομα που γνωρίζουν πολεμικές τέχνες». (…) «σε εφαρμογή των καταστατικών «αρχών» και επιδιώξεων της εγκληματικής αυτής οργάνωσης διαπράχθηκαν στα πλαίσια της επιλήψιμης κατά τις προηγούμενες αναπτύξεις δραστηριότητάς της δεκάδες αξιόποινες πράξεις» οι σοβαρότερες εκ των οποίων απαριθμούνται με παραπομπές στα σχετικά βουλεύματα της δικαιοσύνης: απόπειρες ανθρωποκτονίας, ανθρωποκτονίες από πρόθεση, απόπειρες ανθρωποκτονίας, ληστείες, εκρήξεις, παραβάσεις σχετικές με εκρηκτικές ύλες, βαριά σκοπούμενες σωματική βλάβες. (…) Ιδιαίτερα πρέπει να επισημανθεί ότι σε ορισμένες περιπτώσεις που δεν αποκλείεται ο αριθμός τους να είναι μεγαλύτερος, άνδρες της ελληνικής αστυνομίας συνέδραμαν ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ανέχονταν τα μέλη της οργάνωσης στη διάπραξη διαφόρων ποινικά επίμεμπτων πράξεων, στοιχείο που πρέπει να ελεχθεί ενδελεχέστερα».
Αποκαλύψεις… Ο άρτι αφιχθείς στην Ελλάδα Χρυσαυγίτης ενοχλείται. Δεν προσέχει την ταυτότητα του συντάκτη του ως άνω κειμένου και ετοιμάζεται να μπει στο internet να αρχίσει να βρίζει και να απειλεί κατά προσφιλή του συνήθεια. Φαντάζεται ότι είναι ένα από τα πολλά δελτία τύπου της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου ή απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά (Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής, Εκδ. Πόλις, Αθήνα: 2012) ή τόσων άλλων που διαδίδουν αυτές τις ανοησίες εδώ και μερικά χρόνια. Το κείμενο όμως δεν είναι κανενός συνήθους υπόπτου. Είναι το περίφημο πόρισμα του αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Διερωτάται λοιπόν ο Χρυσαυγίτης μας: «τι έπαθε αυτός ξαφνικά;» Όπως όμως και εμείς μπορούμε με κάθε ειλικρίνεια να διερωτηθούμε: Ζούσαμε στην ίδια χώρα με την ηγεσία του Αρείου Πάγου;
Ανορθόδοξοι συνειρμοί και δυσάρεστες πραγματικότητες.
Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και ως τις χθεσινές αποφάσεις περί μη προσωρινής κράτησης, η Χρυσή Αυγή έτεινε να αντιμετωπίζεται από την ελληνική δικαιοσύνη κατά το μοντέλο περίπου της 17Ν. Μόνο όμως που η τελευταία ήταν στην παρανομία. Η ΧΑ απολάμβανε τα φώτα της δημοσιότητας που τώρα την απαξιώνει. Παπάδες κάνανε αγιασμό στα γραφεία τους και κατάθεταν μηνύσεις α λα μπρατσέτα με την ηγεσία της οργάνωσης. Δημοσιογράφοι χαριεντίζονταν μαζί τους. Να μη μιλήσουμε για την ΕΛ.ΑΣ.: Μίλησε ο Άδωνις στο BBC και μας είπε «πόσο δυστυχής είναι ότι υπάρχουν σχέσεις…»
Ο Ηλίας Κασιδιάρης σαν άλλος Σάββας Ξηρός; Μόνο που ο ένας κρύβονταν, ο άλλος έδινε σκαμπίλια στην τηλεόραση. Ο Κουφοντίνας ήταν στην αφάνεια για δεκάδες χρόνια, ο Παππάς κατουρούσε στην επιφάνεια. Ο Χριστόδουλος Ξηρός έφτιαχνε μπαγλαμάδες για να κρύψει τα όπλα ενώ ο Καιάδας κυκλοφορούσε με αυτά στη βουλή ή τα εξέτεινε on camera στο Δήμαρχο της Αθήνας. Η λίστα μόλις αρχίζει… Αποκαλύψεις λοιπόν; Όχι ακριβώς. Ξέραμε. Μπορεί να μην είχαμε τις πληροφορίες της ΕΥΠ, κοριούς κλπ., αλλά γνωρίζαμε. «Δεν είμαστε και λωτοφάγοι» που είπε και η Κλειώ Παπαπαντολέων στη συνέντευξή της στα Ενθέματα της Κυριακάτικης Αυγής
Το φωνάζαμε. Και όχι απλώς δεν εισακουγόμαστε, αλλά αντιθέτως, απολύτως εκτεθειμένοι στις απειλές και τις ύβρεις της εγκληματικής οργάνωσης, είχαμε να αντιμετωπίσουμε την αδιαφορία ως την καχυποψία των αρχών. Αυτή ήταν η κατάσταση στη χώρα. Όπως ακριβώς την εξέθεσε ο Δ. Πουλικάκος στους πολλαπλά εκτεθειμένους συνομιλητές του, κ.κ. Πρετεντέρη και Βορίδη στην εκπομπή του πρώτου.
Η ελληνική δικαιοσύνη άργησε πολύ και φταίει
Οι χτεσινές παλινωδίες δεν γίνονται στο κενό αλλά στο φόντο της ανυπόφορης χρόνιας αδράνειας. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Διότι σε τελευταία ανάλυση, για τα της μη κράτησης ας κάνουμε οικονομία λόγων μολονότι σαν πολίτες έχουμε λόγο να διερωτόμαστε «πώς γίνεται το νούμερο ένα να προφυλακίζεται και το τρία όχι;» Πώς γίνεται να αναγνωρίζει ο ανακριτής ότι κάποιος είναι μέλος εγκληματικής οργάνωσης και να μένει ελεύθερος με περιοριστικούς όρους; Ή είναι και κρατείται προσωρινά όπως λέει ο νόμος, είτε εκτιμάται πως δεν είναι και αφήνεται ελεύθερος. Σε κάθε περίπτωση πάντως, το κρίσιμο δεν είναι η κινητοποίηση, αλλά η αδράνεια. Αδράνεια όχι μόνο διότι οι εγκληματικές ενέργειες που πραγματοποιήθηκαν είναι πολλαπλάσιες εκείνων που τελικά οδήγησαν σε καταδίκες των ενόχων, αλλά κυρίως διότι όλον αυτό τον καιρό, δεν έγινε η παραμικρή προσπάθεια συναρμολόγησης των αδικημάτων αυτών, η παραμικρή προσπάθεια εξιχνίασης του οργανωμένου και συντεταγμένου χαρακτήρα τους όταν η ελληνική κοινωνία βοούσε: βιβλία, δημοσιογραφικές έρευνες, πολιτικές ομολογίες, αναλύσεις εντός κι εκτός, καταγραφές παρατηρητηρίων ρατσιστικής βίας, δημόσια διαδικτυακή ασυδοσία του ρατσιστικού μίσους, η ελληνική κοινωνία στα πρόθυρα σύρραξης, αμέτρητα video, διεθνής τύπος και ανησυχία στο εξωτερικό για αυτά που συμβαίνουν εδώ, εμετικές κοινοβουλευτικές τοποθετήσεις, ναζιστικοί χαιρετισμοί κλπ. Όλα αυτά που δεν χρήζουν απόδειξης: γεγονότα κοινώς γνωστά που λέει και ο Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας (Α. 336), διδάγματα της κοινής πείρας.
Για το λόγο αυτό, από τη μια ικανοποιούμαι αλλά από την άλλη προσβάλλομαι όταν διαβάζω στο περίφημο πόρισμα του αντιεισαγγελέα του Άρειου Πάγου ότι για όλη αυτή την κινητοποίηση χρειάστηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2013 να διαβιβαστεί έγγραφο του Υπουργού Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, του ίδιου που πριν έναν χρόνο προανήγγειλε μηνύσεις σε βάρος του Guardian για το γνωστό ρεπορτάζ σχετικά με βασανιστήρια Χρυσαυγιτών αστυνομικών σε βάρος αναρχικών :
«καθώς και σειρά δημοσιευμάτων διαφόρων εφημερίδων που αφορούσαν την δραστηριότητα του κόμματος «Λαϊκός Σύνδεσμος – Χρυσή Αυγή» η οποία (δραστηριότητα), κατά την υπουργική ως άνω αναφορά, εκτρέπεται των ορίων μεμονωμένων περιστατικών, προκαλεί το δημόσιο αίσθημα, υπονομεύει την αυθεντία του κράτους δικαίου, προσβάλλει τα ανθρώπινα δικαιώματα και αξιοπρέπεια, θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη και την εσωτερική ασφάλεια της χώρας, εκθέτει τη δημοκρατική παράδοση και το νομικό της πολιτισμό αλλά και τις απορρέουσες από το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο δεσμεύσεις της»…
Αλήθεια «εκτρέπεται η Χρυσή Αυγή;» Να το διερευνήσουμε κι αυτό… Ευτυχώς που έστειλε ο κ. υπουργός τα δημοσιεύματα στον κ. αντιεισαγγελέα και το έμαθε και αυτός και εμείς …
Την απάντηση την βλέπω να έρχεται και προλαβαίνω. Εντάξει, τέτοιες μέρες να μην μεμψιμοιρούμε. Δεκτό. «Κάλλιο αργά παρά ποτέ». ΟΚ. «Κάλλιο αργά παρά ποτέ» λοιπόν. Να μη ρωτήσουμε όμως γιατί τόσο αργά; Αυτή είναι η ερώτηση που εκθέτει το νομικό μας πολιτισμό και τη δημοκρατική παράδοση της Ελλάδας, και όχι η δράση της Χρυσής Αυγής από μόνη της.
Για το λόγο αυτό, αξιώνουμε σαν πολίτες πολιτειακή αυτοκριτική πρωτίστως από τη δικαιοσύνη και από την εκτελεστική εξουσία. Ας μην πούνε «συγνώμη, αργήσαμε». Καλύτερη έμπρακτη μετάνοια. Να κάνουν τη δουλειά τους σωστά, τεκμηριωμένα, ψύχραιμα και έγκυρα. Το κράτος δικαίου οφείλει να έχει μια σταθερή ταχύτητα στην αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος: ούτε βιασύνη, ούτε όπισθεν. Έτσι πάνε οι κανονικοί οδηγοί στο δρόμο. Η άμυνα για να είναι αποτελεσματική πρέπει να είναι ψύχραιμη και συντεταγμένη. Το σκληρό, βιαστικό και άτσαλο παιχνίδι εγκυμονεί κινδύνους. Η απραξία επίσης. Και τα δύο τα βιώσαμε και τα βιώνουμε. Ας μην αρχίσουν πάλι τα media να εκφράζουν την έκπληξή τους για τυχόν μεροληπτικές αποφάσεις ανακριτών και εισαγγελέων στην πορεία που ξεκίνησε, διότι θα μας πάρουν όλους τα κλάματα και δεν πρέπει να συγκινούμαστε μέρες που είναι...
Αυτό που παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες είτε σημαίνει ότι η βιασύνη δεν είναι καλός σύμβουλος (και) στην ποινική δικονομία είτε απλώς το ότι το (ακροδεξιό) αίμα δεν γίνεται (δημοκρατικό) νερό για κάποιους έλληνες εισαγγελείς από τη μια μέρα στην άλλη. Είτε φυσικά συμβαίνουν και τα δύο και απλώς το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο…
Δημήτρης Χριστόπουλος
Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου
Σημείωση: Παρέμβαση στη συνέντευξη τύπου της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου «Τι μέλλει γενέσθαι με τη Χρυσή Αυγή. Οι άμυνες της δημοκρατίας». Αθήνα, ΕΣΗΕΑ, 3 Οκτωβρίου 2013
[1]
Όταν έγραψα το κείμενο δεν είχα διαβάσει ότι παρόμοιο σχήμα (με Έλληνα
που επιστρέφει μετά από δύο βδομάδες) είχαν χρησιμοποιήσει και σε άρθρο
τους στην Guardian οι Δουζίνας, Κούκη και Βραδής ( http://www.theguardian.com/commentisfree/2013/sep/29/arrest-golden-dawn-racism-greece). Το γεγονός ότι εδώ μιλάω για οπαδό και εκείνοι για αντίπαλο της Χρυσής Αυγής δεν αλλάζει και πολύ το «δια ταύτα» του.
Δημήτρης Χριστόπουλος
© 2010-2014 ThePressProject.gr